Ebook: مترسک و پرنده ی نخستین خطر

مترسک از خود هیچ ندارد. دو چوب تکه بیش نیست که آن را به گونه یی صلیب وار بر هم نهاده و با دو گلمیخ کج و معوج و زنگ زده به هم متصل کرده اند. باقی اعضای مترسک همان لباس های مندرس و وصله خورده ی صاحب مزرعه یا فرزندان اوست. گاه برای آن که مترسک هیبتی ترسناک تر بیابد اندرونه ی آن را از کاه و کلش و دم قیچی و پوشال می انبارند. ممکن است کدو تنبلی نیز به جای سر، در یقه ی لباس های مترسک کار بگذارند و بینی دراز و بدقواره یی از هویج یا چوب نیز به آن اضافه نمایند.
تمام کارکرد مترسک به آن است که باد آویخته های لباسش را به اهتزاز درآورد و پرندگان را هنوز آن گمان در سر افتد که او زنده است و به جالیز نزدیک نشوند.
مترسک همان گونه که از نامش پیداست، ترس می پراکند. ترس پراکنی فلسفه ی وجودی اوست. وقتی در ترس زیستن و در ترس نفس کشیدن و ترس خوابی و ترس را ترسیدن نباشد، مترسک نیز نیست. اما کمتر کسان می دانند که مترسک همان طور که برای ترساندن به وجود آمده است، خود بیش از آنان که می ترساند شان، می ترسد. ترس او از آن جهت است که روزی رازش ناگفته ی او برملا شود و فلسفه ی وجودی اش ترک بردارد.
وای از آن روز که این هیبت پوشالی فروریزد! آن واویلا روز، هنگامی است که پرنده یی بی طاقت و گرسنه، بال از «نباید» و تابلوی «ورود ممنوع!» آویخته بر پرچین جالیز به اندرون کشد و جسارت را آیین خویش قرار دهد. چنین پرنده یی ابتدا گرداگرد جالیز به پرواز درمی آید و گاه به مترسک نزدیک و آنگاه دور می شود، وقتی دید مترسک را آن جرأت نیست که پاره سنگی از زمین برگیرد. پرنده جسورتر می شود. این بار دایره ی پرواز او گرداگرد مترسک است، چون چندان به ذغال بی فروغ چشمان مترسک نگریست و در آن حرارتی از زندگی مشاهده نکرد، به چند جست و خیز شوخ و سبک، با احتیاط بر نوک انگشتان مترسک می نشیند، آنگاه پای ورچین پای ورچین پیش فرامی خزد و به اندک زمان خود را بر شانه گاه او می یابد. از آنجا با دقت و کنجکاوی، نمای نیمرخ کدو تنبل صورت او را می نگرد و ناگهان به فراست درمی یابد که این غول آستین برافشانده، پاره شولایی آویخته بر داربستی چوبین نیست. باور او هنگامی به یقین تبدیل می گردد که پیشتر می خزد و با شجاعتی آمیخته به ریسک به گونه ی خشک مترسک نوک می زند و تکه یی از آن را با منقار می کند.