Ebook: درنگ پاره ها

در زمانه يي كه «قصابان بر گذرگاه اند با كنده و ساطور» ، شايسته است كه كلمات ممنوع را با انگشتان بريده ی خويش بنويسيم و بر دارِ قلم برآييم تا لعنت تاريخ نشويم.
در جایی كه خدا به قلم سوگند مي خورد زنهار! زنهار! اگر قلم را در خدمت دشمنان قلم و انسان درآوريم، و به سوداي مرده ريگي حقير از زخارف خون آلود ، انسانيت خويش را به حراج گذاريم.

نوشتن و سرودن از «انسان» در حاكميت قصابان ، خود حماسه است و زيباتر از آن نيست كه خود نخستين شهيد قلم خويش باشيم.

نوشتن و سرودن از آن كارهايي است كه در آنها نمي توان به خود و ديگران دروغ گفت. به نوعي مانند نگريستن در آينه است. كار آينه ها با صداقت تمام نماياندن نمود هاست. بسياري وقت ها را مي توان در زندگي سراغ گرفت كه در آنها از صراحت آينه رنجيده ايم. رنجش از آينه آنگاه بيشتر مي شود كه چيني به دنبال رد پاي عمر، بر پيشاني يا بالاي گونه ها مي نشيند يا مويي برفگون بر شقيقه مي رويد و بعد اين برف سپيد ـ كه به قول شاملو،آن را سر باز ايستادن نيست ـ حضور خود را رفته رفته تحميل مي كند و... باقي ماجرا تجربه ی مشترك همه ی انسان هاست. نبايد رنجيد. آينه را گناهي نيست، واقعيت را به بهترين وجه به ما نموده است.